Love | Live | Laugh and Blog..

LAUGH...

Undercover deel 1! Dit jaar ga ik weer een nieuwe uitdaging te lijf. Schuimbekkend, en als een echte woesteling ren ik het oerwoud in van 'de realiteit'. Facebook en mijn constante 3G verbinding heeft mij tot een cultuurbarbaar gemaakt. Ik ben meer op de hoogte waar mijn verre kennis in New Zeeland zich nu begeeft dan waar ik mij zelf begeef. 'Met wie stond ik samen in de lift?' 'Zat er een vrouw naast mij in de wachtkamer?!' 'Was ik bijna aangereden door een auto?' Deze vragen zullen vanaf nu overbodig worden, dat hoop ik dan. Ik ga weer leven en beleven. Ik ga weer om mij heen kijken en hopelijk de grappige en leuke realiteit omhelzen. Ook wil ik meer tekenen…dus dacht ik 1 + 1 = Undercover strip! Logisch toch?! ;)  Ik ga situaties beschrijven en tekenen. Ik ben erg benieuwd hoe dit gaat uitpakken!

Undercover deel 1:

Ochtend traditie: Gek om wakker te worden en niet meteen je telefoon erbij te pakken en te kijken naar de meest recente statusupdates op Facebook. Mijn hersenen willen maar niet op gang komen, zucht! Zo..moe…en niets om mijn adrenaline op gang te brengen. Of op zijn minst, mijn emoties. Verder heb ik niks bespied, mijn ogen sloten zich alweer snel.

In de apotheek: 'Gaat u maar zitten, ik ga uw recept klaar maken'. Gehoorzaam nam ik plaats op één van de stoelen. Meteen gaat mijn hand in de jaszak op zoek naar mijn telefoon. Oh nee, dat zou ik niet meer doen. Rond kijken…dat ging ik doen. Ik kijk rond; mijn blik glijd door de ruimte van links naar rechts. Mijn oogballen naar rechtsdraaiend zie ik een vriendelijk oud vrouwtje naar mij kijken. Met zo'n open-conversatie-uidrukking op haar gezicht blijft ze naar mij staren. Nee..dit wil ik niet! Niet in deze stille ruimte waar iedereen meeluistert. Vlug pak ik mijn telefoon. Pfoe! Dat was op het nippertje, had ik bijna een gesprek in het openbaar! Stel je voor…veel te veel risico's. Lekker veilig en bekend kletsen op Whatsapp.

In het park: Op een bankje tuur ik langs de bomen op zoek naar mensen en situaties. Ik moet toch wat te vertellen hebben op mijn blog?! Mensen in trainingspakken, bejaarden en snuffelende honden zie ik in de verte passeren. Maar er gebeurt niks leuks. De mensen lopen of rijen in hun scootmobiel, de honden poepen.  That's it! 

In de trein: Met haviksogen kijk ik de treinwagon rond. Gebeurt hier iets? Helemaal niks. Iedereen kijkt naar een rechthoekig blokje die ze in hun handen hebben. De vingers strijken langs de voorkant van het blokje. Wacht…mijn overbuurman trekt één mondhoek omhoog, zucht, dat was het. Dan maar foto's maken voor mijn blog. Uiteindelijk is het een kleine fotoshoot geworden met mijn overbuurman als model. Met mijn armen in een gekke uitgestrekte houding om de perfecte compositie te krijgen. De eerste paar foto's was ik nog voorzichtig. Stel hij zou mij betrappen…Maar uiteindelijk was het duidelijk dat wereld zou moeten vergaan, zou de buurman opkijken. Na 10 minuten klikken had ik eindelijk de indeling, het boekje en mijn model, op de juiste manier op de foto. Bedankt overbuurman! Xx Undercover agent Devereaux